Rozdział 22

 Dzisiaj długi rozdział ;3 Chyba faktycznie zrobie jeden rozdział jako pamiętnik Franka xd ale to za jakiś czas ;3 będzie taka.. niespodzianka :P

Kiedy sie obudziłem, Frankie znowu na mnie leżał, tylko tym razem już nie spał. No tak, Gerard najlepsza poduszka.

-Oo już nie śpisz-uśmiechnął sie i zaczął całować moją szyje, a ja cicho jęknąłem

-Która godzina?-spytałem

-Coś po 10-odparł i wrócił do całowania mojej szyi

Nagle drzwi otworzył Mikey. Kurwa.

-Sorki-speszył sie i szybko wyszedł

To sie nazywa szczęście. Zobaczyć brata, w dość.. dziwnej sytuacji to dla niego musiał być szok...

-Chyba trzeba będzie mu to wyjaśnić-stwierdził Frank

-Ale to później-uśmiechnąłem sie i go pocałowałem

W końcu wstaliśmy i zeszliśmy na dół. Mikey przygotowywał płatki. Teraz taka ciekawostka. Mikey mnie zawsze bawił, ponieważ w wieku 10 lat pokochał jednorożce. I nadal je kocha. I oczywiście płatki ma z jednorożcem na pudełku.

-Mikey... przepraszam za tą sytuacje-zacząłem

-Nie ma sprawy. Nie powinienem tak wchodzić do twojego pokoju-wtrącił

-Daj troche tych płatków-uśmiechnąłem sie

-A wszedłem do twojego pokoju, bo zostawiłeś telefon w salonie i ktoś 4 razy dzwonił

Poszedłem sprawdzić. Mama. Szybko oddzwoniłem.

-Gerard, skarbie, mam prośbe. Musiałam wyjechać do babci bo chora jest i chciałabym żebyś chodził tam do mnie czasami i kwiatki mi podlewał

-Babcia jest chora? A co jej jest?

-Zapalenie jakieś czy coś...A wiesz, że u niej to niebezpieczne. Musze sie nią zając. Wróce jak najszybciej. Pozdrów Mikey'a. Buziaczki.

Wróciłem do kuchni. Powiedziałem o tej sytuacji Mikey'owi.

-Dobra, ja sie zwijam, umówiłem sie z dziewczyną-uśmiechnął sie Mikey

Z Frankiem położyliśmy sie na kanapie oglądając jakąś komedie.

-Frankie.. Kiedy porozmawiasz z rodzicami?-spytałem

-Na razie nie chce..-odparł-Wywalili mnie z domu. Własnego syna.

Przytuliłem sie do niego. Fajnie czuć że jesteś dla kogoś ważny. I że ten ktoś jest przy tobie. Że w każdej chwili możesz sie przytulić, wygadać.

-Gee... Znowu mnie nie słuchasz

Kurwa. Jak już myślisz to przy okazji słuchaj co do ciebie mówią. Kiedyś przegapisz coś ważnego, bo będziesz... myślał.

-Wybacz. Myślałem o tobie-uśmiechnąłem sie-Jestem głodny

-Ja w sumie też

Poszliśmy do kuchni. Dawno nie robiłem zakupów, więc Mikey zdążył zjeść większość lodówki. Taki drobny, a tyle je. A biedny Gerard musi zapierdalać po zakupy.

-Zamawiamy pizze?-spytałem

-Jasne-uśmiechnął sie

Potem rozłożyliśmy sie z pizzą u mnie w pokoju. Zamówiliśmy największą więc kilka kawałków zostało dla Mikey'a.

-Wiesz co Gee...-zaczął-Kocham cie

Uśmiechnąłem sie.

-Ja ciebie też-nachyliłem sie i go pocałowałem

Rano  obudziłem sie i tym razem wyjątkowo  ja leżałem na Franku. On już nie spał i bawił sie moimi włosami. Przypomniało mi sie że zbliżają sie jego urodziny. Chciał zorganizować małe "przyjęcie" u siebie w domu, więc miejmy nadzieje że uda sie wszystko naprawić do tego czasu.

-Gee, śpisz?-spytał szeptem

-Nie-odpowiedziałem

-To dobrze. Zejdź ze mnie bo musze do kibla-zaśmiał sie

Podniosłem sie żeby mógł wstać, a sam dalej leżałem.

Pozostawał problem, co kupić temu małemu skrzatowi. Coś wyjątkowego, ale co? O czym on mógł marzyć po za gitarą? Znam go tak dobrze, a jednak nie wiem co mu kupić. Mówił coś o płycie Nirvany, ale to raczej mało wyjątkowy prezent.

-Śpiąca królewno, może już wstaniesz?-spytał z uśmiechem Frank stojąc w drzwiach

-Drogi królewiczu, jest dopiero 10-odpowiedziałem

Podszedł do łóżka.

-No nie marnuj dnia-stwierdził

W końcu po dłuższych namowach wstałem.

-Dzisiaj pójde pogadać z rodzicami-poinformował mnie

Osobiście nie wiedziałem czy to dobry pomysł. Bałbym sie na jego miejscu. Skoro wiecznie są pijani, nie wiadomo co im strzeli do głowy. Wcześniej chciałem żeby z nimi porozmawiał, ale teraz nie jestem do tego przekonany.

-Gerard, weź przestań myśleć-wyrwał mnie z rozmyślań-Mikey jeszcze śpi?

-Pewnie tak-stwierdziłem-Frank, nie wiem czy to dobry pomysł żebyś szedł do rodziców

-Kiedyś musze z nimi pogadać.

W końcu jednak mnie nie posłuchał i po śniadaniu poszedł do domu rodziców. Musze przyznać, martwiłem sie jak cholera. Frankie wydawał sie być tak drobny i delikatny, że nawet wiatr mógłby go przewrócić. Ale to było urocze. Dla mnie przynajmniej. Był osobą którą mogłem sie zaopiekować. Jak Mikey. A właśnie... Mój kochany braciszek nadal nie wstał. Gdybym był chamski to bym go obudził. A jestem chamski. Po cichu wszedłem do jego pokoju. Kurwa, jaki bajzel. Jeszcze gorzej niż u mnie. Prawie potknąłem sie o jakieś ciuchy leżące na ziemi.

-Gerard, nie jestem debilem, wiem, że tu jesteś-usłyszałem

Cholera. Mój genialny plan sie nie powiódł. Delikatnie sie podniósł.

-Przygotuj mi płatki.-poprosił

-Nie chcesz obiadu?-zdziwiłem sie

-Zależy co jest

-Naleśniki. Frankie specjalnie przygotował-uśmiechnąłem sie

Kolejna rzecz która łączy mnie i Mikey'a. Zrobimy wszystko dla naleśników. Najlepiej takich z czekoladą. Chłopak zerwał sie z łóżka i przebiegł mi przed nosem. Magia.

Chwile później wrócił Frank. Rozmowa musiała trwać tylko chwile, nie było go raptem 40 minut.

-Zatrzasnęli mi drzwi przed nosem-wyjaśnił

Ok.. Tego już chyba za wiele czyż nie? Nawet moi rodzice nie byli w stosunku do mnie, aż tacy chamscy.

-Może pójdziesz do nich z Gerardem?-wtrącił Mikey jedząc czwartego naleśnika

-To by chyba tylko pogorszyło sprawe-stwierdziłem